خریّت و نوجوانی

ژانر نوجوانی من مهیج، کمدی و معناگراست.

 آرام نمی‌گرفتم. یک روز هوس خلافکار شدن به سرم می‌زد. چاقوی ضامن‌دار می‌خریدم. دستکش بندانگشتی مشکی تن ‌می‌کردم. یک روز فاز موسیقایی به سرم می‌زد. گروه موسیقی زیرزمینی به نام «کُخ‌های قرمز» با دوستانم تشکیل می‌دادم. یکبار ویرم می‌گرفت نویسنده شوم. وبلاگ‌نویس می‌شدم. اولین وبلاگ بلاگفا بود در ۱۳ سالگی. (از کرامات شیخ ما اینکه؛ روز تولدم با بلاگفا یکسان است. هر دو ۱۶ آذر)

بار دیگر با فتوشاپ ور می‌رفتم. عکس‌های فامیلی را دستکاری می‌کردم. دردسرساز. گاهی شعر (احتمالن شر و وِر) می‌گفتم. با ریتم ترانه‌های معروف آن دوره جفنگ می‌بافتم. (مثلن: اومدم خونتون برای تُشله‌بازی (تیله) بر وزن: اومدم خونتون برای خواستگاری). دلقک مضحک و لوده‌ای بودم که درخلوت فلسفه‌بافی می‌کرد. رخوت مدرسه را با خواندن «صادق هدایت»، «فروغ فرخزاد»، «پروین اعتصامی»، «رهی معیری»، «علی شریعتی» و «افسانه‌های ایرانی» می‌شُستم. از سیستم آموزشی بیزار بودم، اما همیشه نمره‌هایم خوب بود. محبوب معلم‌ها. مبغوض ناظم‌ها.

عشق و عاشقی برایم در تئاتر خلاصه می‌شد. پای ثابت تئاترهای مدرسه بودم. اولین تجربه‌ی بازی در سطح شهر با نقش دلارام در نمایش کمدی «علی‌بابا عاشق می‌شود» تیک خورد. خاطرم هست بابت این بازی ۱۵ هزارتومان دستمزد گرفتم. هنوز هم دلچسب‌ترین درآمدی است که بدست آورده‌ام.

حُریّت و دانشجویی

نتایج کنکور اعلام شد. با برادرم پای لپ‌تاپ بودیم که خاله نصرت سر رسید. به برادرم اشاره کردم فعلن بیخیال شود. مشغول پذیرایی بودیم که برادرم گفت: «مریم؟ حدس بزن رتبه‌ات چند شده؟» خشکم زد. گفتم: «نمیدونم» چراغ خاموش رفته بود پی نتایج. گفت: «حالا یه حدسی بزن» من از حدس زدن بیزار بودم. (هنوز هم هستم). گفت: «دو رقمیه». گفتم: «۹۹». خندید. گفت: «۱۱». این خبر از دوران جدید زندگی من می‌داد. مهر ۱۳۸۸ وارد دانشکده حقوق دانشگاه تهران شدم. ۴ سال کارشناسی با دور تند:

• عضویت بنیاد نخبگان
• نوشتن ۵ نمایشنامه و اجرای ۴ تا از آن‌ها
• دانشجوی استعداد درخشان
• المپیاد حقوقی
• تلاش‌های نافرجام برای تزریق هنر به دانشکدۀ حقوق
• تشکیل جلسات مباحثه بین همکلاسی‌ها
• عضویت اولین گروه مناظره (اکنون مسابقات بین دانشگاهی برگزار می‌کنند. ما هسته‌ی اولیه بودیم.)
• وبلاگ‌نویسی و فیسبوک‌نگاری
• رد کردن پیشنهاد همکاری با نشریه‌های دانشگاهی (معتقد بودم جَوشان سیاست‌زده است. نمی‌خواستم به جناح‌گرایی آلوده شوم. شاید اشتباه می‌کردم. به قول دوستان آن دوره، «تفکر مستقل» داشتم.)

در همین اثنا عاشق گرایش «جزا و جرمشناسی» شدم. در مسابقات شیرجه زنی در ارشد، با کسب رتبه‌ی ۷ دوباره بر کرسی دانشگاه تهران تکیه زدم. ارشد با تجربه‌ی یأس فلسفی، زندگی با رمان‌های معروف جهان، پرسه‌زنی، موسیقی و نگارش پایان‌نامه (کارناوال جرم) گذشت.